اثر تمرین اکستنشن ایزوکینتیک زانو با حداکثر چرخش خارجی تیبیا بر آمپلیتیود عضلات وستوس در مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال

هدف: سندروم درد پاتلوفمورال از رایج ترین اختلالات مزمن زانو به ویژه در میان زنان است که ارتباط تنگاتنگی با ایمبالانس نیروی عضلات وستوس داخلی و خارجی دارد. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرین اکستنشن ایزوکینتیک زانو در حداکثر چرخش خارجی تیبیا بر آمپلی تیود عضلات وستوس داخلی و خارجی در مبتلایان به این سندروم بود. روش بررسی: در این تحقیق 36 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال به طور داوطلبانه شرکت کردند و در یکی از 3 گروه تمرین اکستنشن ایزوکینتیک مبتنی برتقویت انتخابی عضله پهن داخلی مایل، تمرین تقویت عمومی عضله چهارسر و کنترل به طور تصادفی قرار گرفتند. این تمرینات به مدت 8 هفته اجرا گردید. آمپلی تیود عضلات پهن داخلی مایل و پهن خارجی و نیز نسبت فعالیت پهن داخلی مایل به پهن خارجی قبل و پس از مداخلات تمرینی با استفاده از یک سیستم الکترومایوگرافی 8 کاناله ثبت و محاسبه گردید. تحلیل داده های حاصل با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر صورت پذیرفت. یافته ها: در ابتدای مطالعه آمپلی تیود پهن داخلی مایل، در هر سه گروه کمتر از پهن خارجی (01/0≥p) بود، اما پس از مداخلات در گروه تقویت انتخابی بیشتر از پهن خارجی (01/0=p) و در گروه عمومی (001/0=p) و کنترل (036/0=p) کمتر از پهن خارجی به دست آمد. قبل از مداخلات، بین گروه های مختلف تفاوتی وجود نداشت(05/0<p)، ولی پس از مداخلات، آمپلی تیود پهن داخلی مایل و نسبت فعالیت پهن داخلی مایل به پهن خارجی در گروه انتخابی بیشتر از گروه عمومی و کنترل (001/0≥p) و آمپلی تیود پهن خارجی در گروه عمومی بیشتر از گروه انتخابی و کنترل بود (01/0≥p). نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر، می توان تمرین اکستنشن ایزوکینتیک در حداکثر چرخش خارجی تیبیا و در نزدیکی فول اکستنشن زانو را به عنوان تمرینی مناسب برای بهبود نسبت فعالیت الکتریکی پهن داخلی مایل به پهن خارجی و کاهش ایمبالانس بین آمپلی تیود عضلات پهن داخلی و خارجی برای مبتلایان به این سندروم پیشنهاد نمود.